Sekret dyniowego pola
W małej wiosce, otoczonej zielonymi wzgórzami, znajdowało się niezwykłe pole dyniowe. Każdego roku, gdy lato przechodziło w jesień, pole to zamieniało się w prawdziwy raj dla dzieci. Dynie rosły tam w najróżniejszych kształtach i kolorach, a ich zapach unosił się w powietrzu. Dzieci z wioski uwielbiały bawić się na dyniowym polu.
Jednak w tym roku działo się coś dziwnego. Dynie zaczęły znikać! Mieszkańcy wioski byli zaniepokojeni. Wśród dzieci była mała dziewczynka o imieniu Maja, która postanowiła odkryć sekret dyniowego pola.
Jednego słonecznego popołudnia, Maja powiedziała swoim przyjaciołom: „Musimy dowiedzieć się, co się dzieje! Dynie znikają, a my musimy je uratować!”
Jej najlepszy przyjaciel, Tomek, spojrzał na nią z ciekawością. „Jak zamierzamy to zrobić?” – zapytał.
Maja pomyślała chwilę i odpowiedziała: „Musimy nocą przyjść na pole i obserwować, kto je zabiera!”
W nocy, Maja, Tomek i ich przyjaciółka Ania wyruszyli na dyniowe pole. Księżyc jasno świecił na niebie, a gwiazdy migotały. Dzieci schowały się za dużą dynią, czekając na to, co się wydarzy.
Nagle usłyszały szelest. Z ciemności wyłoniła się postać – to był mały, zielony stworek z wielkimi uszami. Dzieci były zaskoczone. Stworek zbliżył się do jednej z dyni i zaczął ją szarpać.
Maja nie wytrzymała i szepnęła: „Hej, ty! Co robisz z naszymi dyniami?”
Stworek przerwał i spojrzał na nie swoimi dużymi oczami. „Eee, przepraszam! Ja tylko chciałem mieć dynię na święto!”
Tomek zapytał: „Jakie święto? Dlaczego nie powiedziałeś nam?”
Stworek opuścił głowę. „Nie miałem odwagi. Jestem sam, a wszyscy się mnie boją. W moim lesie nie ma dyni, a ja chciałem zorganizować święto dla moich przyjaciół, ale nie wiedziałem, gdzie ich znaleźć.”
Maja spojrzała na Tomka i Anię, a potem na stworka. „Nie musisz kraść naszych dyni! Możemy ci pomóc!”
Stworek podniósł głowę z nadzieją. „Naprawdę? Jak?”
„Zrobimy wspólne święto!” – powiedziała Maja. „Ty zaprosisz swoich przyjaciół, a my przyniesiemy dynie z naszego pola.”
Stworek skakał z radości. „To wspaniały pomysł! Nazywam się Bobo. Dzięki wam, będę mógł zorganizować najfajniejsze święto!”
Dzieci i Bobo postanowili, że następnego dnia zaczną przygotowania. Maja, Tomek i Ania wrócili do wioski, a Bobo pobiegł do swojego lasu, aby zaprosić wszystkie swoje leśne przyjaciół.
W ciągu dnia dzieci z wioski zbierały dynie, malowały je na różne kolory i przygotowywały smakołyki. Wszyscy byli podekscytowani nadchodzącym świętem.
Gdy nastał wieczór, pole dyniowe zamieniło się w bajkowe miejsce. Lampiony z dyni świeciły, a w powietrzu unosił się zapach pieczonych jabłek i ciasteczek. Przybyli leśni przyjaciele Bobo, a także wszystkie dzieci z wioski.
Bobo stanął na małej scenie i powiedział: „Dziękuję, że mi pomogliście! To dzięki wam mogę mieć to wspaniałe święto!”
Wszyscy tańczyli, śpiewali i bawili się razem. Maja, Tomek i Ania były szczęśliwe, widząc, jak wszyscy się cieszą.
Po pewnym czasie Maja zapytała: „Bobo, myślisz, że moglibyśmy co roku organizować wspólne święto?”
Bobo uśmiechnął się szeroko. „To fantastyczny pomysł! Od teraz będziemy przyjaciółmi!”
Od tego dnia dyniowe pole stało się miejscem, gdzie wszyscy się spotykali, aby świętować przyjaźń i radość. Maja, Tomek, Ania i Bobo stali się najlepszymi przyjaciółmi, a ich wspólne święta były pełne uśmiechu i zabawy.
Tak oto, dzięki odwadze i życzliwości, Maja i jej przyjaciele odkryli, że każdy może mieć przyjaciół, nawet jeśli na początku wydaje się inaczej. A dyniowe pole zyskało nowy, piękny sekret – sekret przyjaźni.