Bajka na dobranoc: Księżycowe misie
W małej wiosce, otoczonej zielonymi lasami, mieszkały trzy misie: Maja, Kubuś i Leo. Były to niezwykłe misie, bo każdej nocy, gdy zapadał zmrok, wyruszały na przygody pod księżycem. Księżyc był ich przyjacielem i zawsze oświetlał im drogę, gdy wędrowały po łąkach i lasach.
<p pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie. Maja była najmniejsza z misiów, z zawsze uśmiechniętą buzią i sercem pełnym radości. Kubuś był największy, ale miał również najłagodniejsze serce. Leo był średniego wzrostu, a jego ciekawość świata była nieograniczona.
<p pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie, pewnie. Pewnej nocy, gdy księżyc świecił jaśniej niż zwykle, misie postanowiły, że wybiorą się na poszukiwanie Księżycowego Kwiatu. Mówili o nim wszyscy w wiosce, twierdząc, że kwiat ten ma magiczną moc i tylko w pełni księżyca otwiera swoje płatki.
„Czy sądzicie, że uda nam się go znaleźć?” zapytała Maja, z nadzieją w oczach.
„Na pewno! Księżyc zawsze nam pomaga!” odpowiedział Kubuś z uśmiechem.
„Zróbmy to! Zobaczymy, co potrafi Księżycowy Kwiat!” dodał Leo, z ekscytacją w głosie.
Misiek wyruszyli w drogę, a księżyc świecił jasno, prowadząc ich przez mroczne zakątki lasu. W miarę jak szli, spotkali różne zwierzęta. Pierwszym z nich był wesoły zajączek, który skakał wśród trawy.
„Dokąd zmierzacie, misie?” zapytał zajączek, zatrzymując się na chwilę.
„Szukamy Księżycowego Kwiatu!” odpowiedziała Maja, skacząc z radości.
„Księżycowy Kwiat? Widziałem go! Rośnie na końcu Doliny Snów, ale musisz być ostrożni. W nocy często są tam mgliste ścieżki!” powiedział zajączek, wskazując w kierunku doliny.
„Dziękujemy!” zawołał Kubuś, a misie ruszyły dalej. Dolina Snów była pięknym miejscem, pełnym tajemniczych dźwięków i zapachów. Kiedy dotarli na miejsce, ujrzeli wspaniałe widoki, a w oddali dostrzegli błyszczące światło.
„To musi być Księżycowy Kwiat!” zawołał Leo. „Widzicie, jak pięknie świeci?”
Misie podeszły bliżej i zobaczyły kwiat o niespotykanym kolorze, który mienił się wszystkimi barwami tęczy. Jego płatki były delikatne, a w powietrzu unosił się cudowny zapach.
„Jest piękny!” zawołała Maja. „Musimy go dotknąć!”
Gdy misie zbliżyły się do kwiatu, nagle usłyszały cichy głos.
„Ktoś chce mnie dotknąć?” zapytał Księżycowy Kwiat, otwierając swoje płatki.
„To ja, Maja!” odpowiedziała mała misiaczka. „Szukamy cię, jesteś taki piękny!”
„Dziękuję, Maja. Ale pamiętajcie, że mam moc tylko wtedy, gdy księżyc świeci. Jeśli chcecie, mogę spełnić jedno życzenie!” rzekł kwiat, a misie spojrzały na siebie z zachwytem.
„Co powinniśmy sobie życzyć?” zastanawiał się Kubuś.
„Może życzenie o przyjaźni?” zaproponował Leo. „Zawsze możemy być razem!”
„Tak! Chcemy, aby nasza przyjaźń była wieczna!” zawołała Maja, a misie razem przytuliły się.
Księżycowy Kwiat rozbłysnął jeszcze jaśniej.
„Wasze życzenie zostało spełnione! Pamiętajcie, że prawdziwa przyjaźń jest najcenniejszym skarbem!” powiedział kwiat, a jego płatki zaczęły delikatnie opadać jak małe gwiazdy.
Misie były zachwycone. W drodze powrotnej do domu, każda z nich czuła, że ich przyjaźń stała się silniejsza. Księżyc świecił nad nimi, a one wiedziały, że mogą przeżywać przygody razem, niezależnie od wszystkiego.
„Cieszę się, że jesteśmy przyjaciółmi!” powiedziała Maja, uśmiechając się szeroko.
„Ja też!” dodał Kubuś. „Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, a Księżycowy Kwiat nas w tym utwierdził!”
„I zawsze będziemy przeżywać razem wspaniałe przygody!” zakończył Leo z radością.
Wrócili do swojej wioski, a księżyc wciąż świecił na niebie, obserwując ich radosne serca. I choć Księżycowy Kwiat pozostawał w Dolinie Snów, jego magia zawsze będzie z nimi, gdziekolwiek pójdą.
Od tej pory, każdej nocy, misie wyruszały na nowe przygody, wiedząc, że najważniejsza jest przyjaźń, która świeci jaśniej niż wszystkie gwiazdy na niebie.