Magik i złota zasada
W pewnym małym miasteczku, gdzie każdy dzień był pełen słońca, żył sobie magik o imieniu Felix. Felix był znany w całej okolicy z niesamowitych sztuczek magicznych. Potrafił sprawić, że z kapelusza wyskakiwały króliki, a z jego różdżki leciały kolorowe confetti. Mimo że był bardzo utalentowany, miał jedną małą wadę – często zapominał o złotej zasadzie, która mówiła, że „należy traktować innych tak, jakby się chciało, aby ich traktowano”.
<p pewnie wiesz, co się wydarzyło pewnego dnia. Felix postanowił zorganizować wielki pokaz magii na rynku. Całe miasteczko przyszło, aby zobaczyć jego niesamowite sztuczki. Dzieci z niecierpliwością czekały na swoją ulubioną sztuczkę – „Tańczące motyle”. Felix, rozpromieniony, wystąpił przed tłumem.
– Czy jesteście gotowi na magię? – zawołał, a tłum wykrzyknął radośnie.
Felix zaczął swoją sztuczkę, a motyle z papieru zaczęły unosić się w powietrzu. Wszyscy byli zachwyceni. Ale gdy przyszedł czas na ostatnią sztuczkę, Felix zauważył, że mały chłopiec w tłumie, który nazywał się Jasio, wyglądał na smutnego.
– Dlaczego jesteś smutny, Jasiu? – zapytał Felix, przerywając swój pokaz.
– Nie mam żadnego motyla, a bardzo chciałbym mieć jednego do zabawy – odpowiedział Jasio, spuszczając wzrok.
Felix, zamiast podarować mu jedno z motyli, pomyślał o tym, jak bardzo chce być najlepszym magikiem. W jego głowie pojawił się pomysł, aby pokazać wszystkim, jak wspaniale potrafi czarować. Tak więc, bez namysłu, kontynuował swoje sztuczki, nie zwracając uwagi na Jasia.
Gdy pokaz się skończył, wszyscy bili mu brawo, ale Felix czuł, że coś jest nie tak. Jasio stał z boku, smutny i zawiedziony. Felix postanowił więc podejść do niego.
– Chcesz zobaczyć jeszcze jedną sztuczkę, Jasiu? – zapytał Felix, starając się poprawić nastrój chłopca.
– Tak, ale nie mam motyla – odpowiedział Jasio, a jego głos był pełen smutku.
Felix poczuł się źle. Uświadomił sobie, że nie pamiętał o złotej zasadzie. Zdecydował, że musi naprawić swoje błędy.
– Masz rację, Jasiu. Przepraszam, że nie myślałem o tobie. Chcę cię uszczęśliwić – powiedział Felix, a jego oczy zabłysły. Zgarnął wszystkie motyle z powietrza i stworzył dla Jasia jednego, pięknego, kolorowego motyla.
– Oto twój motyl! – zawołał Felix, wręczając go chłopcu.
Jasio z szerokim uśmiechem odebrał motyla. Jego oczy zaświeciły się radością.
– Dziękuję, Felix! To jest najpiękniejszy motyl na świecie! – krzyknął Jasio, a Felix poczuł, jak jego serce napełnia się szczęściem.
W tym momencie Felix zrozumiał, że magia to nie tylko sztuczki, ale również to, jak traktujemy innych. Złota zasada miała dla niego nowe znaczenie. Postanowił, że od teraz będzie dzielił się magią z innymi, a nie tylko zaspokajał własne ambicje.
W ciągu następnych dni Felix organizował dla dzieci różne pokazy, na których każde z nich mogło uczestniczyć w magii. Uczył je prostych sztuczek i zawsze pamiętał, aby każdy mógł poczuć się wyjątkowy i doceniony.
– Wszyscy zasługują na odrobinę magii w swoim życiu – mówił Felix, a dzieci z radością przytakiwały.
Felix stał się nie tylko najlepszym magikiem w miasteczku, ale także najlepszym przyjacielem dla wszystkich dzieci. Jego pokazy były pełne radości i uśmiechu, a każdy mógł poczuć się częścią magii.
W końcu, gdy Felix myślał o swojej przygodzie, uśmiechnął się do siebie. Wiedział, że nauka, którą wyniósł z tej sytuacji, zawsze będzie mu towarzyszyć. Przypomniał sobie złotą zasadę i obiecał sobie, że nigdy nie zapomni, jak ważne jest, aby być dobrym dla innych.
Tak oto magik Felix odkrył, że największą magią jest miłość i życzliwość, którą możemy dzielić z innymi. A miasteczko, w którym żył, stało się jeszcze piękniejsze, dzięki jego nowemu podejściu do magii i życia.
I tak, każdego wieczoru, dzieci z miasteczka kładły się spać z uśmiechami na twarzach, marząc o przygodach, jakie przyniesie im nowy dzień, pełen magii i przyjaźni.