Duch w szafie
W małym miasteczku, w kolorowym domku z niebieskimi oknami, mieszkała dziewczynka o imieniu Ania. Ania była bardzo ciekawska i uwielbiała odkrywać nowe rzeczy. Pewnego dnia, kiedy wróciła ze szkoły, zauważyła, że w jej pokoju coś się zmieniło. Szafa, która zawsze stała w rogu, wydawała się trochę… dziwna.
Wszystko zaczęło się, gdy Ania usłyszała ciche szepty dochodzące z szafy. Zaintrygowana, podeszła bliżej.
„Czy ktoś tam jest?” – zapytała, zerkając przez szczelinę w drzwiach szafy.
Nagle szafa się otworzyła, a z niej wyskoczył mały, przezroczysty duch. Miał na sobie kapelusz i uśmiechał się szeroko.
„Cześć, jestem Darek!” – powiedział duch. „Nie bój się, jestem przyjazny!”
Ania była zaskoczona, ale nie przestraszyła się.
„Cześć, Darek! Co robisz w mojej szafie?” – zapytała z ciekawością.
Duch rozejrzał się po pokoju i odpowiedział:
„Mieszkam tutaj od bardzo dawna! Kiedyś ta szafa była moim domem. Lubię obserwować, co się dzieje w tym pokoju!”
Ania uśmiechnęła się.
„To świetnie! Czy możesz mi opowiedzieć więcej o tym, jak to jest być duchem?”
Darek usiadł na krawędzi łóżka i zaczął opowiadać.
„Bycie duchem jest bardzo ciekawe! Mogę przechodzić przez ściany i latać. Nie muszę jeść ani spać, ale czasami czuję się samotny.”
Ania pomyślała o tym przez chwilę.
„Możesz być sam, ale nie musisz! Możesz być moim przyjacielem!” – zaproponowała entuzjastycznie.
Darek spojrzał na nią z radością.
„Naprawdę? Byłoby wspaniale mieć przyjaciela!”
Od tego dnia Ania i Darek spędzali razem wiele czasu. Ania pokazywała mu wszystkie swoje ulubione zabawki, a Darek opowiadał jej o różnych miejscach, które odwiedził jako duch. Był w najdalszych zakątkach świata, a każde z tych miejsc miało swoją historię.
<p pewnego wieczoru, gdy słońce zachodziło, Ania zapytała:
„Jak to jest być duchem? Czy masz jakieś supermoce?”
Darek uśmiechnął się tajemniczo.
„Tak, mam jedną specjalną moc! Mogę sprawić, że ludzie będą się śmiać!”
„Jak to robisz?”
„Po prostu pokazuję im zabawne sztuczki!” – odpowiedział Darek, a jego oczy zaczęły błyszczeć z ekscytacji.
Wtedy Darek uniósł rękę i nagle w pokoju pojawiły się kolorowe balony. Zaczęły latać po całym pomieszczeniu. Ania zaczęła się śmiać, gdy balony wesoło tańczyły w powietrzu.
„Wow, to niesamowite!” – zawołała Ania.
Darek jeszcze bardziej się rozkręcił. W jego towarzystwie Ania nigdy się nie nudziła. Razem robili różne sztuczki i zabawy, a ich śmiech wypełniał cały pokój.
Jednak pewnego dnia Ania zauważyła, że Darek wyglądał na smutnego.
„Darek, co się stało? Dlaczego jesteś smutny?” – zapytała z troską.
Duch westchnął.
„Chociaż jest miło mieć przyjaciela, czasem tęsknię za innymi duchami. W mojej szafie było kiedyś wiele duchów, ale teraz jestem sam.”
Ania pomyślała przez chwilę. Wiedziała, że musi coś zrobić.
„Możemy zaprosić inne duchy! Możesz je przywołać?”
Darek pokiwał głową.
„Tak, ale muszę skupić się. Chwileczkę!”
Wtedy Darek zamknął oczy i zaczął szeptać magiczne słowa. Po chwili w szafie zaczęły pojawiać się inne duchy! Byli radośni i pełni energii. Wszyscy zaczęli tańczyć i bawić się razem w pokoju Ani.
„To jest niesamowite!” – krzyknęła Ania, ciesząc się, że mogła pomóc Darekowi.
Wieczór pełen śmiechu i radości minął bardzo szybko. Ania poczuła, że przyjaźń jest najważniejsza, a radość dzielenia się z innymi sprawia, że wszyscy są szczęśliwi.
Od tej pory Ania i Darek mieli wielu przyjaciół duchów, a ich wspólne przygody były jeszcze bardziej ekscytujące. I tak, w małym domku z niebieskimi oknami, Ania nauczyła się, że prawdziwa przyjaźń nie zna granic, nawet w świecie duchów.
Każdej nocy, przed snem, Ania dziękowała za przyjaźń z Darkiem i wiedziała, że zawsze będą razem, niezależnie od tego, co przyniesie przyszłość.
Tak zakończyła się historia o duchu w szafie, ale ich przygody trwały w sercach Ani i Darek, które nigdy się nie skończą.