Mądrość starego wilka
W gęstym lesie, pełnym zielonych drzew i kolorowych kwiatów, mieszkał stary wilk o imieniu Wiktor. Był on znany nie tylko z tego, że był najstarszym wilkiem w okolicy, ale także z tego, że miał ogromną mądrość. Młodsze zwierzęta często przychodziły do niego po rady, gdy miały jakieś problemy.
<p pewnie z drugiej strony lasu, w małej polanie, żyła wesoła rodzina zajęcy. Mama zajączków, Zosia, zawsze uczyła swoje dzieci, by były mądre i ostrożne. Pewnego dnia, gdy Zosia szykowała obiad, jej dzieci – Julek i Maja – zaczęły rozmawiać o Wiktorze.
„Mamo, czy możemy pójść do starego wilka i zapytać go, dlaczego w lesie są tak różne zwierzęta?” zapytał Julek, uderzając łapką w ziemię.
„Tak, Julek, to dobry pomysł!” odpowiedziała Zosia. „Wiktor na pewno ma wiele mądrych myśli na ten temat.”
Wkrótce zające wyruszyły w drogę do starego wilka. Gdy dotarły na miejsce, zauważyły, że Wiktor siedzi na dużym głazie, opierając się o drzewo. Był wpatrzony w niebo, jakby rozmyślał o czymś ważnym.
„Dzień dobry, panie Wiktorze!” zawołała Maja, podbiegając do niego. „Mamy do pana pytanie!”
Wiktor obrócił głowę i uśmiechnął się. „Dzień dobry, moje małe zające. Co was trapi?” zapytał, z ciekawością w oczach.
„Dlaczego w lesie jest tak wiele różnych zwierząt?” zapytał Julek, nie mogąc się doczekać odpowiedzi.
Wiktor zamyślił się na chwilę. „To bardzo ciekawe pytanie, Julku. W lesie żyje wiele gatunków zwierząt, a każde z nich ma swoje zadanie i rolę. Każde zwierzę jest ważne, bo tworzy razem z innymi wielką wspólnotę.”
„Ale jak to możliwe?” zapytała Maja. „Czy wszystkie zwierzęta się lubią?”
„Czasami tak, a czasami nie,” powiedział Wiktor. „Niektóre zwierzęta są przyjaciółmi, a inne mogą się nie dogadywać. Jednak wszystkie mają swoje miejsce w lesie i muszą nauczyć się współżyć.”
Zające słuchały uważnie. „A co, jeśli jakieś zwierzę nie chce się dzielić?” zapytał Julek, myśląc o czasach, kiedy kłócił się z siostrą o ulubioną zabawkę.
„To wtedy muszą znaleźć sposób, by się dogadać,” odpowiedział Wiktor. „Ważne jest, aby rozmawiać i szanować siebie nawzajem.”
Zające zaczęły myśleć o tym, co usłyszały. „Mamo, to prawda!” powiedziała Maja. „Czasami kłócimy się, ale potem się godzimy.”
„Tak, kochanie,” przyznała Zosia. „Ważne jest, aby umieć przepraszać i być wyrozumiałym.”
Wiktor uśmiechnął się, widząc, jak zrozumiały lekcję. „A pamiętajcie, że każdy z nas jest inny, ale to właśnie czyni nas wyjątkowymi. W lesie wszystkie zwierzęta mają swoje talenty i mocne strony.”
„Jakie talenty mają inne zwierzęta?” zapytał Julek, ciekawy.
„Na przykład, ptaki potrafią latać wysoko, a wiewiórki są świetne w skakaniu z gałęzi na gałąź,” wyjaśnił Wiktor. „Każde zwierzę ma coś, co je wyróżnia.”
Maja pomyślała przez chwilę. „A my, zające, jesteśmy szybkie!” zawołała z radością. „To też jest nasz talent!”
„Dokładnie, Maju!” potwierdził Wiktor. „I dzięki temu możemy uciekać przed niebezpieczeństwem. Pamiętajcie, aby zawsze być sobą i cenić to, co w was najlepsze.”
Zające były zachwycone mądrością starego wilka. „Dziękujemy, panie Wiktorze!” powiedzieli razem. „Dużo się od pana nauczyliśmy!”
„Cieszę się, że mogłem pomóc,” odpowiedział Wiktor, uśmiechając się. „I pamiętajcie, zawsze można przyjść po radę.”
Po tej wspaniałej rozmowie, zające wróciły do domu. Wiedziały, że w lesie żyje wiele zwierząt, które mogą się różnić, ale to właśnie różnorodność czyni ich świat pięknym. Zrozumiały, że warto być mądrym, szanować innych i znajdować radość w tym, kim się jest.
Wieczorem, gdy Zosia kładła swoje dzieci spać, Julek powiedział: „Mamo, chcę być jak Wiktor, mądry i pomocny!”
„I ja też!” dodała Maja, z zamkniętymi oczami. „Mądrość to piękny skarb.”
Zasypiając, zające marzyły o przygodach w lesie i o tym, jak będą mądrze żyć, pamiętając słowa starego wilka. A Wiktor, siedząc na swoim głazie, patrzył w niebo, ciesząc się, że mógł podzielić się swoją mądrością z młodszymi przyjaciółmi.