Strażnik starego cmentarza
W małym miasteczku, wśród zielonych wzgórz, znajdował się stary cmentarz. Był to cmentarz, który od lat nikt nie odwiedzał. Zarośnięty krzakami i dzikimi kwiatami, wyglądał jak zapomniane miejsce. Jednak pewnej nocy, w blasku księżyca, cmentarz ożył.
Na cmentarzu mieszkał stary stróż, Pan Bolek. Był to miły staruszek z długą brodą i okrągłymi okularami. Każdego wieczoru przychodził na cmentarz, by opiekować się grobami i rozmawiać z duszami, które tam spoczywały. Miał on niezwykły dar – potrafił słyszeć i rozumieć ich szept.
Pewnej nocy, gdy Pan Bolek siedział na swoim ulubionym kamieniu, nagle usłyszał szelest. Zaintrygowany, wstał i rozejrzał się dookoła.
„Kto tam?” – zawołał, czując lekkie dreszcze emocji.
Z krzaków wyszła mała dziewczynka, miała na sobie białą sukienkę i długie, ciemne włosy. Jej oczy świeciły jak gwiazdy. Zobaczywszy Pana Bolka, uśmiechnęła się szeroko.
„Cześć! Jestem Ania!” – powiedziała radośnie.
Pan Bolek zdziwił się, ale odpowiedział z uśmiechem:
„Witaj, Aniu! Co robisz na tym starym cmentarzu o tej porze?”
„Szukam przygód!”
„Przygód?” – powtórzył Pan Bolek z zamyśleniem. – „Cmentarz to miejsce pełne historii, ale nie każdy potrafi dostrzec jego magię.”
Ania podeszła bliżej, zafascynowana opowieściami Pana Bolka.
„Jakie historie?” – zapytała z ciekawością.
„To opowieści o ludziach, którzy tu spoczywają. Każdy grób kryje w sobie sekrety i wspomnienia.”
Ania zafascynowana powiedziała:
„Opowiedz mi jedną z nich, proszę!”
Pan Bolek uśmiechnął się i zaczął opowiadać:
„Dawno temu, żyła tu pewna pani, która nazywała się Elżbieta. Była znaną w miasteczku ogrodniczką. Jej ogród był pełen kolorów, a kwiaty rosły jak szalone. Każdy, kto przechodził obok, podziwiał jej pracę.”
„Pewnego dnia, Elżbieta postanowiła, że zasadzi najpiękniejszy kwiat, jaki tylko istnieje – różę. Pracowała ciężko, podlewała ją, a kiedy w końcu zakwitła, jej piękno było niezrównane. Ludzie z całego miasteczka przychodzili, by podziwiać ten cud.”
„A co się z nią stało?” – zapytała Ania, zaintrygowana.
„Elżbieta zmarła w podeszłym wieku, ale jej różane krzewy przetrwały. Każdego roku w dniu jej urodzin, mieszkańcy miasteczka przychodzą na ten cmentarz, by złożyć jej hołd, przynosząc róże.”
Ania spojrzała na Pana Bolka z zachwytem.
„To wspaniała historia! Czy mogę również przynieść róże?”
„Oczywiście, Aniu. Każda róża przypomina nam o miłości i pięknie, jakie pozostawiamy po sobie.”
Dziewczynka uśmiechnęła się szeroko i powiedziała:
„Chciałabym, żeby wszyscy pamiętali o Elżbiecie!”
„I tak się stanie, jeśli tylko będziesz o tym opowiadać.”
Pan Bolek spojrzał na zegarek. Już czas było wracać do domu. Jednak Ania nie chciała się rozstać.
„Pan Bolek, czy mogę przychodzić tutaj częściej?”
„Oczywiście, Aniu. Cmentarz jest miejscem spokoju i refleksji. Zawsze możesz tu przyjść, aby posłuchać opowieści.”
„A jeśli przyniosę kwiaty, to będziesz mi opowiadał więcej historii?”
„Tak! Z przyjemnością!”
W ten sposób, każdej nocy, Ania przychodziła na cmentarz z nowymi kwiatami. Pan Bolek z radością opowiadał jej historie o dawnych czasach, a ona słuchała z zapartym tchem. Wkrótce stała się najlepszym przyjacielem starego stróża.
Jednej nocy, kiedy Ania przyszła z nowymi różami, zauważyła coś niezwykłego. Wśród grobów zaczęły pojawiać się świetliki, które tańczyły w powietrzu. Było to zjawisko, które zapierało dech w piersiach.
„Patrz, Panie Bolku! To piękne!” – zawołała Ania, wskazując palcem na świetliki.
„To dusze kwiatów, które dziękują za miłość, jaką im dajesz.”
„Czy to prawda?” – Ania była zdumiona.
„Tak, Aniu. Kiedy dajesz kwiaty, dajesz także miłość i pamięć.”
Od tej pory, Ania wiedziała, że jej obecność na cmentarzu nie była tylko przygodą, ale także sposobem na pielęgnowanie wspomnień o ludziach, którzy odeszli. Cmentarz stał się miejscem, gdzie radość i smutek mieszały się ze sobą, a każda historia przywracała życie tym, którzy spoczywali w spokoju.
Pan Bolek i Ania stali się najlepszymi przyjaciółmi, a ich wieczorne spotkania były pełne miłości, radości i pięknych opowieści. Każda noc w starym cmentarzu była nową przygodą, a dziewczynka nauczyła się, że pamięć o ludziach, którzy odeszli, jest równie ważna jak życie, które toczy się dalej.