Pewnego wieczoru w małej wiosce, gdzie domy były kolorowe jak tęcza, a uliczki pełne śmiechu, mieszkał mały chłopiec o imieniu Kuba. Kuba uwielbiał czytać bajki o magicznych ogrodach, więc pewnej nocy, gdy księżyc świecił jasno, postanowił wyruszyć na niezwykłą przygodę.
Podczas spaceru przez senną wioskę, Kuba zauważył tajemnicze światło w oddali. To było wejście do magicznego ogrodu, o którym zawsze marzył! Ogród był pełen lśniących kwiatów, a drzewa rozmawiały między sobą szeptem, jakby miały swoje własne bajkowe opowieści.
W głębi ogrodu Kuba spotkał różnokolorowego królika o imieniu Pompik. Pompik miał futerko jak tęcza i zawsze był uśmiechnięty. Zapytał Kuby: „Hej, chłopcu! Szukasz czegoś?”.
Kuba opowiedział mu o swoim marzeniu o odkrywaniu magicznych miejsc, a Pompik z entuzjazmem poprowadził go przez labirynt kwiatów do miejsc, o których Kuba nawet nie śnił. Razem odkrywali magiczną rzekę z wodą w kształcie gwiazdek, a potem polanę pełną skaczących świetlików.
W jednym z zakątków ogrodu znaleźli kamień mądrości, na którym wyryte były słowa: „Szczęście rodzi się z uśmiechu, a tajemnice odkrywają się dla serc otwartych na przyjaźń”.
Kuba zrozumiał, że wartość prawdziwego szczęścia tkwi w sercu i w relacjach z innymi. Pompik nauczył go, że dzielenie się radością z innymi sprawia, że świat staje się piękniejszy.
W międzyczasie dołączyła do nich rozmowna sowa o imieniu Mądra Zosia. Zosia uczyła ich, że wiedza i dobre uczynki są jak nasiona, które rosną w sercach, tworząc piękne ogrody zamiast pustych pól.
Gdy nadszedł czas powrotu do domu, Kuba obiecał wrócić do Tajemniczego Ogrodu Marzeń, aby dzielić się z innymi radością i mądrością, które tam znalazł.
Tak zakończyła się magiczna noc Kuby, a on sam obudził się następnego ranka z uśmiechem na twarzy. Tajemniczy Ogród Marzeń stał się miejscem, gdzie wszyscy, którzy mieli otwarte serca, mogli odnaleźć skarby życiowej mądrości.
Morał bajki: Radość dzieli się, a mądrość rośnie w sercu, jak kwiaty w magicznym ogrodzie.