Baśń o diamentowej rzece
W pewnej odległej krainie, gdzie niebo miało kolor błękitu, a trawa była zawsze zielona, płynęła niezwykła rzeka. Nie była to zwykła rzeka, ponieważ jej wody były pełne diamentów! Każdego dnia, kiedy słońce wschodziło, rzeka lśniła jak miliony małych gwiazd. Mieszkańcy wioski, która znajdowała się tuż obok, nazywali ją Diamentową Rzeką.
Pewnego dnia, mała dziewczynka o imieniu Lila postanowiła, że chce odkryć tajemnicę Diamentowej Rzeki. Była ciekawską i odważną dziewczynką. Jej mama często mówiła:
„Lila, pamiętaj, że woda ma swoje sekrety, a diamenty mogą skrywać wiele opowieści.”
Lila nie mogła doczekać się, by poznać te sekrety. Wzięła ze sobą mały plecak, w którym miała trochę jedzenia i picia, a także swoje ulubione książki o przygodach. Wyruszyła w stronę rzeki, śpiewając wesołą piosenkę.
Kiedy dotarła nad Diamentową Rzekę, zobaczyła, że woda mieni się w słońcu. Była zachwycona. W kącie rzeki zauważyła małego żółwia, który powoli sunął w kierunku wody.
„Cześć, żółwiku! Dlaczego tak wolno płyniesz?” – zapytała Lila z uśmiechem.
„Cześć, Lila!” – odpowiedział żółw. „Jestem Tobi. Rzeka jest pełna diamentów, ale każdy z nich ma swoją historię. Musisz być ostrożna, bo nie wszystkie są dobre.”
Lila spojrzała na diamenty w wodzie. „Jak to możliwe, że diamenty mają historie?” – zapytała zaintrygowana.
„Każdy diament to wspomnienie. Niektóre są szczęśliwe, a inne smutne. Musisz znaleźć ten, który opowie ci swoją historię.” – wyjaśnił Tobi.
Postanowiła, że spróbuje. Lila zaczęła zbierać diamenty z rzeki. Każdy, który wzięła do ręki, lśnił w jej dłoni. Ale kiedy dotknęła jednego z nich, usłyszała cichutki głos.
„Pomóż mi, błagam!” – wołał diament. „Zgubiłem się i nie wiem, jak wrócić do mojej rodziny!”
Lila spojrzała na Tobi. „Co powinnam zrobić?” – zapytała.
„Musisz dowiedzieć się, skąd pochodzi ten diament. Może jego rodzina jest blisko.” – odpowiedział żółw.
Dziewczynka postanowiła wyruszyć w poszukiwaniu rodziny diamentu. Prowadził ją jego blask, który jaśniał coraz jaśniej, gdy się zbliżała. Wkrótce dotarła do małej doliny, gdzie inne diamenty lśniły w słońcu.
„Gdzie jest twoja rodzina?” – zapytała Lila, trzymając diament w dłoni.
„Tam, wśród kwiatów!” – odpowiedział diament. „Moja mama i tata są przy tym dużym, różowym kwiecie.”
Lila szybko pobiegła w stronę kwiatów. Gdy dotarła, zobaczyła grupę diamentów, które wyglądały na zmartwione. Kiedy zobaczyły swojego zgubionego brata, zaczęły się radować.
„Jesteś z powrotem!” – krzyczały. „Myśleliśmy, że cię straciliśmy!”
Lila uśmiechnęła się, widząc ich radość. „Cieszę się, że mogłam pomóc!” – powiedziała.
Wtedy jeden z diamentów, większy i bardziej błyszczący, podszedł do niej. „Jesteś dobra i odważna, Lila. Chcemy ci podziękować. Możesz wziąć jeden z nas, aby zawsze pamiętać o tej przygodzie.”
Lila uśmiechnęła się szeroko. „Dziękuję! Chciałabym mieć diament, który przypomina mi o przyjaźni i odwadze.”
Diament, który wybrała, był piękny i lśniący. „Będę zawsze pamiętać o tej przygodzie i o was!” – obiecała.
Kiedy Lila wróciła nad rzekę, Tobi czekał na nią. „Udało ci się!” – powiedział z zadowoleniem. „Znalazłaś rodzinę diamentu!”
„Tak, a teraz mam piękny diament, który zawsze przypomni mi o tej przygodzie i o przyjaźni!” – odpowiedziała Lila, trzymając swoją nową skarb.
Od tego dnia Lila często wracała nad Diamentową Rzekę, aby odwiedzać swoich nowych przyjaciół. Zawsze pamiętała, że każda przygoda, którą przeżywamy, jest ważna i że warto pomagać innym. A diament w jej plecaku przypominał jej o odwadze i szczęściu, które przynosi przyjaźń.